O Hz. Mevlana’ya “aşk eri  Mevlana” derdi hep, ben onu hep böyle hatırlayacağım. Sadreddin Konevi, Mevlana Celaleddin-i Rumi Hazretleri, Ebu Said Muhammed Hadimi, Memiş Efendi, Ladikli Ahmed Hüdai Hazretleri, Hacıveyiszade Mustafa Hoca Efendi ve daha sayamadığımız bir çok Allah dostundan sonra bir Allah dostu daha ebedi aleme uçtu gitti. Rabbimize bizler de kavuştuğumuz zaman, bizleri de Önce Hz. Muhammed Mustafa (SAV)’le ve bu Allah dostlarıyla birlikte cennetinde buluşturur inşallah.

Hocamı rahmetle yad ederken ölümle ilgili Mevlana Hazretlerinden birkaç şey yazacağım ki Tahir Hocamızın niye O’na aşk eri dediğini anlamış olacağız.

Hz. Mevlana Allah (CC)’a şöyle sesleniyor :

“Ben o padişah değilim ki tahttan ineyim de tabuta bineyim. Fermanımın yazısı ebedîliktir.” “Canı sen aldıktan sonra ölüm şeker gibidir. Seninle olduktan sonra ölmek, tatlı candan da tatlıdır bize.”diyen Mevlâna’ya göre ölüm, ikinci bir doğuştu. (DK.1/309)

Hastalığı esnasında ziyaretine gelip şifalar dileyen Şeyh Sadreddin’e şöyle cevap vermişti: “Âşıkla maşuk arasında zardan bir gömlek kaldı. Nûrun nûra kavuşmasını istemez misiniz?”

Hz. Mevlana ölümle ilgili düşüncelerini bir gazelinde şöyle dile getirir:

“Ölüm günümde tabutum yürüyüp gitmeye başladı mı bende bu dünyanın gamı var, dünyadan ayrıldığıma tasalanıyorum sanma, bu çeşit bir şüpheye düşme.

Benim için ağlama, “yazık yazık!” deme; şeytanın ayranına düşer, düzenine kapılırsan yazık olur, yazık yazık demenin sırası gelir.

Cenazemi görünce “ah ayrılık, ayrılık!” demeye kalkışma; kavuşup buluşmam o zamandır benim.

Beni kabre indirip bırakınca “elvedâ, elvedâ!” deme; çünkü kabir, can topluluğunun bir perdesidir.

Batmayı gördün ya, doğmayı da seyret; güneşe, aya, batmadan ne ziyan gelir ki?

Sana batmak görünür amma doğmaktır o; mezar, hapis gibi görünür amma canın kurtuluşudur o.

Hangi tohum, yere ekildi de bitmedi; neden insan tohumu için de böyle düşünmüyorsun?

Hangi kova kuyuya salındı da dolu dolu çıkmadı; can Yusuf’u, ne diye kuyudan feryâd etsin?

Bu yanda ağzını yumdun mu aç o yanda; artık senin hay huyun, mekânsızlık âleminin havalarındadır.” (DK.3/169)

Yüce Allah (CC) : “her nefis ölümü tadacaktır” buyuruyor. Bu dünyaya bizi nasıl getirmişse alacak olanda ancak yüceler yücesi ulu Rabbimizdir.

Ben Abdurrahman hocam ve ailesine başsağlığı ve taziyelerimi sunarken amel defteri hiç kapanmayacak olan Tahir hocama arkasında kendisi gibi bir alim bıraktığı için rahmetle anıyorum.

MEKANIN CENNET OLSUN HOCAM