Ördeklerin göle inme zamanı geçiyor, bizim hazırlıklar bir türlü bitmiyordu. O yıl çok yağmur yağmış, göletler göle dönüşmüş, yaban ördekleri akşamüzeri göletlere inmeye başlamıştı.

Elimiz tetiğe değmemişti henüz.

Hazırlıklarımızı tamamlayıp, omuzlarımıza otomatik tüfekleri almış ve ördeklerin geçiş noktası olan bir yerde pozisyonlarımızı almıştık.

O gün her zamankinden daha fazlaydı ördek avcıları. Bizim gibi yeni yetme avcıların ağzını açmaktan ördek avlamaya pek vakitleri kalacağa benzemiyordu.

Gün batmak üzereydi.

Hasan farklı bir bölgeye yönelerek kayboldu.

Hava alacakaranlığa dönmüş, kasvetli bir ortam oluşmuştu. Gölün etrafı avcılarla sarılmış, ördekler hangi yönden gelirlerse gelsinler, neredeyse aynı anda onlarca tüfek birden patlıyordu.

Can tehlikesi yok değildi.

Daha bizim tüfeğin pası silinmemişti. Üstelik ben tek tüfek yerine otomatik tüfekle gelmiştim.

Bir gölge bile görsem hiç gözünün yaşına bakmadan birkaç el patlatacaktım; ama nafile… Hava iyice kararıyor, ne siperden çıkabiliyor, ne de bir el ateş edebiliyordum.

Sabrım taşmak üzereydi ki, üzerimde büyük bir kuş gölgesi beliriverdi. Önce, irice bir ördek olduğunu düşündüm. Kaz ya da turna da olabilirdi.

Hemen silahıma sarıldım ve üç kez art arda ateş ettim. Tepemde beliriveren her ne ise, pat diye önüme düşmüştü.

Hemen mevziden çıkıp koşarak yanına vardım. Baktım ki ne göreyim, bölgede balıkçıl adıyla bilinen bir tür pelikan. O kadar avcıyı geçip de bana kadar gelmesinden anlamalıydım; ama çaylağız dedik ya işte…

Yanına yaklaştığımda, kocaman kanatları ve uzun gagasıyla ala kanlı, yaralı pelikan üzerime doğru gelince korktum.

Dokunamadım bile.

Ortalıkta bırakarak kaçtım ve bunu hiç kimseye anlatmadım.

Yoksa arkadaşların söyleyeceği sözü tahmin edebiliyordum: “Senin ördeğin etini bilemeyiz; ama boynu ve gagaları da çok büyükmüş canım...”