Bir gün mektep yüzü görmemiş.

Bir kez sosyal medyaya girmemiş! Sosyalleşmemiş.

Yaşlılıktan incelip bir iğde dalına dönen o kıvrım kıvrım parmakları bir kez olsun ne kaleme dokunmuş ne de klavyenin tuşuna.

Ne hocanın önüne diz çöküp oturmuş ne de masada.

Bir kez olsun tebeşir tozu yutmamış.

Okumak için diyar diyar gitmemiş.

Ne gençken gurbetteki yavuklusuna mektup yazmış ne de ondan geleni okuyabilmiş.

Kısacası adı cahil!

Çünkü hiç okumamış.

Ama o cahil denilen 80’lik Ayşe Teyzem sempatikliği, insanlara olan samimiyeti 5 yaşındaki çocuğu bile görse ona gösterdiği hürmetten dolayı ayağa kalkması, hiç insanların mevkisine makamına bakmadan Allah rızası için insana hürmet gösteren birisi.

Evine gelen misafire “Tanrı misafiri” olarak hizmet eden.

Tebessümü…

İçten “guzuum” deyişi…

İkramda bulunuşu ile…

Doğduğu yılların toprağı kadar saf ve temiz.

x        x        x        x        x        x        x        x        x        x        x        x        x

Bir diğeri Bay, Bayan X

İlkokul…

Ortaokul…

Lise….

Üniversite….

(Yüksek Lisans…

Doktora…)

Belki ömrünün en az 20 küsur senesi okumakla geçmiş…

Bütün hayatı sosyal ortamlarda geçmiş!

Farklı meslek gruplarında görebiliriz kendisini…

Ama onun en büyük problemi insanlarla iletişim kuramamak.

Onun dengi olmayan onunla iletişim kuramaz.

Bir kere onun payesi var!

Sokak lambası gibi insanlara tepeden bakan…

Çoğu zaman mütevazılığında bile kibir gizlidir. (Ben senden-sizden üstünüm ama böyle davranıyorum) diye.

Daha dün iş ararken gördüğüne selam çakan, ama 3-5 kuruş para görünce selamı sabahı kesen kişilerle hayatın her aşamasında karşılaşmak mümkün.

Onları görünce de mektep yüzü görmemiş insanların samimiyeti ve sıcaklığı ile o kibir kokan hareketleri kıyaslayınca o soruyu kendi kendine sormadan edemiyor.

“Bu nice okumaktır?”