O dönemde olmasa dahi Antalya, Mersin, Kuşadası gibi yerlere bazı arkadaşların gezi düzenlediği olurdu. O, daha bu dönmelere gelmemişti. Hem yaşı küçüktü, hem Eskil’de bu moda yoktu,  hem dahi parası. Amma velâkin yüzmeye karşı bir hevesi vardı. Etrafta çağıl çağıl akan dereler, masmavi denizler pek olmayınca en yakın su, Mehmetbeyli yaylası yanından akıp geçen suydu.

            Burada yüzmek, piknik yapmak ve balık tutmak vardı. Bu nedenle 2-3 kişi yürüyerek yola çıkarlardı. Giderken sıkıcı olmazdı. Gaza basarak, tabanvayla, ayakta Derby marka kara lastiklerle adeta uçarak giderlerdi. Elbette piknik yapmak olayın ikinci sınıf konusu. Zaten öğlen acıkınca evden pümbür (peynir), tandır (ekmek) getirdiklerini yiyeceklerdi. Asıl olan yüzme ve balık tutma, önce suya hafifçe girerlerdi. Mayo olarak külotu kullanırlardı. Su neredeyse boy seviyesinde. Yüzme bilgileri “beyaz kuşak” seviyesinde olduğu için ve burun deliklerini su üstünde tutmak amacıyla ayak parmaklarının uçlarına basarak dururlardı. Oldukça gür akan akarsuya karşı zor dururlardı. Ama içlerinde o yüzme aşkı olduğundan yine “yüzerlerdi!”. Eğer yaşıyorlarsa Allah ileride doğacak çocuklarına bağışlamıştır.

            Yüzmeden sonra balık tutmaya başlarlardı. Nerede az önce zıplayan balıklar? Bir tane kalmamış. Ne bilsin garipler, suya girdiklerinde hepiciği ürküp kaçmış. Oltalarını zannetmeyin gerçek. Uydurdukları oltalardı. Mehmetbeyli’de tarih boyunca sayı olarak “sıfır” balık tutmuşlardır.

Bir de bunun dönüşü vardır elbette. Gün boyunca yorulmuşlar, fakirhane azıklarını yemişlerdir. Serde yorgunluk vardır. Eskil yolu daha uzaktır. Yürümeye başlarlar. Yürü babam yürü. Yol işlek sayılmaz. Belki bir motur (traktör) gelir. Gelmezse tabanvaylar üzerinde yaylanarak gelirlerdi.

            Bir maceranın sonu daha.