Bu hafta bir vefat haberi beni derinden sarstı yavrularım.

Genç yaşta hüzünlü, dramatik bir şekilde aramızdan ayrılan yavrumuzun adı Mustafa Meral’di…

Yavrularım İlahiyatçı gadın bir hocamız günün birinde bana öyle dimişti …

“Dedem bir gadın için dünyadaki en zor iş, babasız irkek çocuk büyütmek”

Anlaşılan Mustafa’nın annesi hayatın bu zor yükü altında ezilmiş.

Yani daha çocuk yaşta babasını gaybeden Mustafa o babayla birlikte gendisi de ölmüş, o aile bireyleri de…

Bizler öksüz ve yetime çok önem veren bir dinin mensupları olarak bu tür durumdaki çocuklara ne kadar sahip çıkıyoruz?

Öte yandan geçen bir habar vardı.. “Köy ağasına Cenderme operasyon düzenlemiş 240 kg evinden esrar çıkmış”

Esrar gaçakcısı gader mahkumları!

İşte eserlerinizden sadece birisi o şekilde genç  yaşta hayattan kopan, kendisiyle birlikte annesini ve sevdiklerini yaşarken öldüren Mustafa…

Bu çocukları göz göre göre zehirleyenler ne kadar ahlaklı, şerefli, onurlu! bir iş yaptığınızı görün…

Zor şartlar altında oğlunu bu günlere getiren bir anne, onun mürüvvetini göreceği bir dönemde, İşte o zıkkımı eken ve pazarlayanlar yüzünden köpekler tarafından cesedi parçalanmış oğlunu kolundaki dövmeden tanıyor.

Bir anne için bir bitişin ve ömür boyu etkisinden gurtulamayacağı bir durumun finali…

Ve o finalden önce çocuğunu bağımlılıktan kurtarmak için her yolu deniyor....

Peki biz toplum olarak ne yapıyoruz guzularım?

Gaç kere bir yetimin saçını okşuyoruz!

Esrar, eroin illeti ile uğraşanlara en azından buğuz ediyor muyuz?

İşte onların nasıl bir halt garıştırdığını somut bir şekilde görün.

Guzum bu dedeniz gerçekten bir gaç gündür çok üzgün, düşünceli ve kederli…

Gerçekten toplum olarak nereye gidiyoruz?

Ah Mustafa’m ah!

Sana sahip çakmayan, sen ve senin gibilerden bihaber olan bir büyüğün, bir deden olarak gendimden utandım.

Mekanın cennet olsun Aslan Mustafa’m, bizleri affet!