Çalılıkların içerisinde, otların arasında bile görmeye tahammül edemediğimiz, korktuğumuz bu canlıyı uçarken görmek beni hayrete düşürmüştü.

Araştırmalarım neticesinde bu Asya yılanının adının Chrysopelea Paradisi olduğu ve saniyenin onda biri gibi bir zaman diliminde hem daldan dala sarkarak “J” şeklini aldığı, karın kaslarını kobra yılanının boynunda olduğu gibi incelterek yaylanma yönteminin serileştirilmesi neticesinde uçma işlemini başarıyor olduğunu öğrendiğim vakit, şaşkınlığım bir kat daha arttı. “Acaba kanatları var da ben mi göremedim?” diye düşünmüştüm, ama yanılmışım.

Uçan yılanların bir özelliği de, kuyruklarından bağlandıkları ağaçlarda sanki ağacın bir parçasıymış gibi hiç kıpırdamadan durmalarıydı.

O zamanlar beş-altı yaşlarında olduğumdan, bu yılanlarla ilgili fazla ayrıntı hatırlayamıyorum.

Günün birinde Seydişehir’e bağlı Kesecik Köyü’nün Suğla Gölü kenarında pelit ağaçlarının arasından geçen “Hişşş!” diye bir ses duyup baktığımda gördüğüm hadiseydi bu.

Suğla Gölü kenarında, başka çeşit yılanlar da vardı.

Mesela yine orada gördüğüm boyları yirmi santimi geçmeyen, fakat taşla ezseniz bile ölmeyen demir yılanlar vardı. İyice yorulup, öldü diye bıraktığımız bu yılanlar beş dakika geçmeden tekrar hayata döner, biz çocukları çileden çıkarırlardı. Demir yılanların hakkından biz gelemezdik; ama leylekler yakalarsa hangi yılan türü olursa olsun çabucak mideye indirirlerdi, tıpkı bize çift sarılı yumurtalar bırakan tavuklarımız gibi. Küçücük tavukların gagasında iki metre yılanları görmek de garip bir durumdu.

Uçan yılanlarla ilgili hatırladığım bir başka ayrıntı, uçarken ani manevralar yaparak çok farklı bir yöne dönebilmeleriydi.

Tek tesellim, karayılanların aksine, uçan yılanların eşleri öldürüldüğünde öç almaya kalkışmamasıydı.