Çelik çomak, Antalya Bölgesi’nde “çellik” ya da “med” diye adlandırılmıştı.

Akşamları oynanan oyunlarsa, “körebe” ve “kızgın taş”tı.

“Körebe”, saklambaç oyununun Toroslarda ki adıydı.

“Kızgıntaş” oyunuysa, günün kararmasıyla birlikte yakılan büyük bir ateşte ısıtılan taşın bir kişi tarafından etrafa fırlatılması ve diğer çocukların da dokunarak onu bulmaya çalışmasıdır. Bu oyun biraz risklidir, ateşten çıkarılıp fırlatılan taşın aşırı sıcak olup eli yaktığı da olur.

“Çellik” birçok kişi tarafından farklı şekilde bilinse de, güney sahillerdeki oynanış şekli şöyledir: Önce sağlam bir piynar sopası ve sakızlak ağacından otuz santimetre uzunluğunda küçük fel sopası hazırlanır ve hedef için bir metre yüksekliğinde ve otuz kırk santimetre genişliğinde bir taş bulunup çellik oyunu başlar.

Oyunda sırasıyla yumruk, el, uç, apış, bel, sektirme ve avlatma bölümleri vardır.

Bu oyunda bir kişi sopayla feli uzaklaştırır, diğer kişi de feli yakalamaya çalışır. Ebe, felin düştüğü yerden hedefe vurmak için çırpınan nöbetçiyi elindeki sopayla savunur.

Çellik ve kızgın taş oyunlarının tıpkı yağlı güreş gibi eski Türk geleneklerinden olduğu bilinmektedir.

Med, çelliğin yere çukur kazılarak oynanan bir çeşididir. Yerdeki çukurun üzerine konulan fel çubuğu sopayla kaldırılıp ebenin gücü nispetince uzağa itmesidir.

Feli yere düşürmeden yakalayabilmek, oyunu kazanmak demektir.

Nöbetçi feli yakalayamadığı takdirde her nerede bulursa onun bulunduğu yerden en fazla bir adım atmak koşuluyla kazılmış olan çukurun üzerindeki sopaya isabet ettirmeye çalışır ve isabet ettirirse ebe değişir.

Eğer dokunduramazsa sopayla fel arasındaki mesafe sopa ile ölçülür, sopa mesafesinden küçükse fel ile ölçülür.

Bu ölçüm yapılırken bir, iki, üç diye değil, “Gını, gını, gındali, adali, madali, beş tülü bir…” diye sayılır.

Kazananın kim olduğuna gelince… Kim kazanmış ya da kaybetmiş, hiç önemli değil, oyun anındaki almış oldukları haz kazanmıştır oyunu.