Tutar taksiyi gidersiniz. Ya cebiniz zengin değilse? O zaman dört gözle sizi alacak, Eskil’e gidecek bir araç beklersiniz.

         Yine böyle bir gündü. Hem de beş kişi. Dördünün yaşları yakın, beşincisi üç beş yaş büyük. Mekân: Eşmekaya’da değirmen yanı. Zaman: akşama çeyrek var. Beşli umutla yola bakmaktadır. Ama ne gelen var, ne giden. Eşmekaya içinde Eskil’e doğru yürümeye başlarlar. Eskil 17 Kilometre uzaklıktadır. Mevsimlerden kış zemin karlı hava ise nefesi kesecek derecede soğuk.

Eşmekaya yol boyunca uzanan yaklaşık üç kilometre uzunluğunda bir kasabadır. Kasabanın içi bitip sonlara doğru gelince bir traktör gelir. Üzerinde yolcu vardır. Hepsini alamayacağı anlaşılır. Hiç biri binip gitmez. Traktör gider. Serde gençlik olunca akşamın karanlığında sohbet ederek yürürler.

         Ayhan’ın evi civarına geldiklerinde bir otomobil gelir. Ön tarafta iki kişi, arkada bir kişi vardır. Arkada oturan içlerinde yaşça büyük olanı ısrarla arabaya çağırır. O ise diğerlerini bırakıp gitmek istemez. Diğer dört kişi binmesi konusunda ısrar edince biner. Araba gecenin karanlığında yürür ve tepeyi aşınca gözden kaybolur. Dört delikanlı sohbet ederek yürürler. O yolda hafif tepeler vardır. Biraz sonra bir tepeye gelince yolun tam ortasında az önce arabaya binen bir hayal gibi dikilmektedir. Ne olduklarını sorarlar. Onları bırakıp gidemediğini söyler. Birlikte yürümeye devam ederler. Yazır’ın yanından geçerken köpekler havlayıp yaklaşsalar da pek korkmazlar. Gecenin karanlığında başka araç geçmez.

         Eskil’e gelince kahvehanenin önüne dururlar. Susamışlardır. Kahveden aldıkları bir sürahi suyla susuzluklarını gideririler.