Bir kişinin cenaze namazının ardından klasik hale gelen bir durumun yaşanması bekleniyordu.

İmam cemaate dönüyor.

“Merhumu nasıl bilirdiniz” diye soruyor.

Cemaat klasik olarak “iyi bilirdik” diyor.

Aralarından birisi tepki gösteriyor.

“Ben iyi bilmezdim”

Şaşıran imam “hakkınızı helal edin” diyor.

Bu seferde aynı kişi “Ben hakkımı helal etmiyorum ona, önce bana verdiği zararları tanzim etsin ondan sonra hakkımı helal edeyim” diyor.

Artık günümüzde nerdeyse bir gelenek haline gelmiş.

Adam kim olursa olsun. Neci olursa olsun.

İmam efendi nasıl bilirdiniz diyor.

Cemaat hep bir ağızdan…

“iyi bilirdik”

Hani bazen bunun devamında ilginç tepkileri yaşamıyor değiliz.

“Ya ne yapayım cenaze namazından sonra hocaya iyi bilirdim dedim ama ne iyisi……” deyip saydıranlara az mı denk geliyoruz.

İmam görevini yapıyor soruyor ama Peygamber Efendimiz (SAV) ölen kişinin borcuna ailesinden birisi kefil olmadan cenaze namazı kıldırmazmış.

Günümüzde öyle mi?

Öte yandan kendimize soracağımız soru ise biz ne kadar iyiyiz?

Madem insanlar yaşadıkları gibi ölecekler, öldükleri gibi dirilecekler…

O halde Hz. Mevlana “Neyi arıyorsan sen O’sun” diyor.

Öyleyse sarhoş bir şekilde binmiş arabaya kaza yapıyor…

Nasıl bilirdiniz?

iyi bilirdik.

Çapkınlıkla geçen bir ömür ve o yolda verilen can…

Nasıl bilirdiniz?

İyi bilirdik.

Allah’ın yasakladığı, “yapmayın” dediği her şeyi yapmış…

Nasıl bilirdiniz?

İyi bilirdik.

Çevresinde ki insanların dertleriyle dertlenmeyen aksine onların sıkıntısını, derdini konuşmaktan haz duyan kişi mefta oluyor.

Nasıl bilirdiniz?

İyi bilirdik.

...

Evet Üstad Necip Fazıl’ın camiye dikey olarak gelmen önemli nasıl olsa yatay olarak herkes geliyor dediği gibi bir gün hepimiz yatay bir şekilde bu dünyadan göçüp gideceğiz.

Mühim olan da dikey bir durumdayken yaptıklarımız ve insanların onların gönüllerinde bıraktığımız iz ve gerçekten bize canı gönülden gıyabımızda“iyi” denilmesi…

Bu saatten sonra ise gerisi teferruat!