Büluğ çağına henüz adım atmışken kâh davar gütmeye gidiyor, kâh oğlak gütmeye gidiyor, zamanı geliyor peynir satıyorum köylü amcalara, bazen de komşunun köye kaçan eşeklerini tokattan çıkarıp alıyorum rica minnet muhtar Mahmut’tan…

Oğlak çobanlığını benimsemiştim. Oğlakları otlatmak, çocuk avutmak gibidir bazen. Genellikle zevklidir oğlaklarla oynaşmak; onları doyurmak, engebeli arazilerdeki fink atışlarını izlemek; ama bir an vardır ki, o an bitmek bilmeyen futbol müsabakası gibidir.

Keçilerin sütü, Yörük kadınları tarafından sağılıp oğlaklar ile keçilerin emzirme merasimi (ılkı) geldiği zaman, bunu içgüdüsel olarak hisseden oğlaklar, oğlak çobanını prangaya takar ve kirman kılı gibi çevirir zamanla birlikte.

Sabahla öğle arası ılkı zamanı, öğleden ikindiye kadar sohbet muhabbet, yeme içme, güreş ve top oynama zamanı derken ikindi vakti yaklaşıp ağaçların gölgesi kendi boyunu geçince alır çobanı tatlı bir telaş ve bazen dile gelir çoban:

“Olmuyor arkadaş!”

Oğlak çobanı oğlağı yamaca doğru sürmüş, almış eline şaşanayı dikilmiş dağlara doğru, anasının hazırlamış olduğu azığın ne olduğu bile umurunda değil artık. İlk hedefi oğlakların en son varacağı noktaya varıp, rahat bir nefes almaktır.

Komşu çobandan yanık bir çoban türküsü duyan çobanın neşesi yerine gelmiş ve aç olduğunu hissetmeye başlamıştır. Toroslarda çobanlar tek başına azığı açmaz, birlikte yemek yemekten büyük haz duyarlar, küçük Yörük beyleri.

Ve sonunda azıklar açılır.

“Durun ben tahmin edeyim, azıkta ne var?”

Çobanın birinde yufka ekmek, tulum peyniri, kuru soğan ve diğerindeyse salı pazarından alınmış olan somun ekmeği, çingil üzüm ve köy bakkalı Tıngır Mustafa’dan satın alınmış olan tahta kutulardan silkelenerek alınan kırmızı muska lokum.

Ekmek arası hamsi, ekmek arası sucuk; bunlar elbette güzel, ama ekmek arası çingil üzüm ve gül kokulu muska lokum, inanın tok karına bile üç tane gider.