1965-1970 yılları arasında çok köyün yolu yoktu, 60 ihtilalından sonra sivil iktidar tekrar işbaşına gelince köylere hizmet yeniden başladı. Bizim köyümüzde de yol yok eskilerin tabiri ile at arabası yolu ile kasalı kamyonla şehre gelinirdi. 1970 yılında bir yol kavgası nedeni ile köyümüze gelen Niğde valisi Enver Kozanoğlu ile bizim evimizde 12 yaşımda tanıştım. Alayhan bölgesi ile Karakuyu üzerinden geçmesi için yapılan yol çekişmesini yerinde görmek isteyen bir validen bahsediyorum.

       Nevşehir yol boyundan Ortaköy’e giden yolun yapımı 1969 yılından başlayan bir yarışa sahne olmuştur. Eskiden Nevşehir’e bağlı Mamasın ve Göstesinden çıkan bıyıklı oğlunun kamyonu, gelesine uğrar, oradan karakovaya, Alayhana, oradan geçer Tatlıca ve Karakuyu köyüne. Yani 7-8 köyü geçerek müşteri toplar Aksaray’a gelirdi. Öğleden sonra aldığı müşterileri geri getirir dağıtırdı, hele kışın o patika yollarda kamyon çöker şehre gelenler onu omuzlayıp çamurdan çıkarırlardı.

        Bazı aileler hava iyi olursa at arabası olanlar arabayla şehre gelirdi. Böyle bir dönemde rahmetli babam o dönemin aydın kişisi olması nedeni ile 8 köyden topladığı imza ile bizim köyünde içinde bulunduğu bölgeden stabilize yol yapılması için sürekli Niğde’ye giderdi. Babam öğretmen olması nedeni ile muhtarları toplayıp giderdi. Bunların karşısında da Alayhanlı Rahmetli Harun Çankaya CHP’den İl Genel Meclis üyesi idi, kendi bölgelerinden yolun geçmesi için çaba sarf ediyordu.

       Böyle bir mücadele iki yıl devam etmişti, bunu nereden bildiğime gelince toplantılar ve konuşmalar hep bizim evimizde olurdu. Bende küçük olduğum için odanın alt tarafına oturur bunları dinlerdim. Yolun Alayhan tarafından geçmesine İl Genel Meclisinde rahmet Çankaya’nın gayretleri ile karar alınır. Ama henüz bu karar Valilik tarafından onaylanmamıştı.

       Bu bölgeyi bilmeyen Vali Beyi Babam kendine göre çizdiği bir proje ile ikna eder. Vali Bey bu projeyi yerinden görmek ister, “ ama hocam yemeği sizin ede yiyeceğim” der. Babamda memnuniyetle kabul eder, köyde yol yok bel yok ama babam bu ağırlama için bir haftadan önce hazırlığa başladı.

        Vali Bey bir gün bizim köyümüze geldi babamın konağında ağırlandı. Gelecek misafirler içinde diğer İl Genel Meclis üyeleri ve köy hizmetleri müdürü de vardı. Bende küçüktüm odanın bir kenarına oturup onları dinlerken beni seven valiyi pür dikkat dinledim. Ama bu arada rahmetli annem her misafire yarım köy tavuğu kızartmış ve suyuyla da köy pilavı yapmıştı. Pilavı yiyen vali bey, “ varsa bir tabak daha alayım” diye pilav yemişti. Sonra babama, “ hocam tekrar bu pilavı yemeye geleceğim” dedi. Ama bu pilavı on yıl sonra Niğde den AP (Adalet Partisi)’den aday olunca gelip yemişti.

       Vali Bey burada babamın çizdiği projeyi ortaya koyarak meclis üyeleri ile paylaştı. Onlara dönerek, “ aldığınız karardan sadece 3 köy yararlanıyor, oysaki hocanın hazırladığı projeden 8 köy yararlanıyor. Ben aldığınız kararı bu bölgeyi yerinde görünce onaylamıyor meclise iade ediyorum. Yolun güzergahını değiştirin devletin bu kadar hovardaca harcayacak parası yok” dedi.

      Yol güzergahı bir sonraki mecliste görüşülerek Tatlıca bölgesinden geçirilerek yapımına başlanmıştı. Burada ihtiras hatır meselesi bir tarafa itilerek doğru olan yerden yana tavır alarak, devletin malı bu şekilde çarçur edilemez demişti.

        Bunu neden anlattım, o ilkel bir dönemde işin doğruluğuna karar vermek için meclis üyelerini de yanına alarak bir hizmete karar vermişti. Ümit ediyorum ki, Aksaray için doğru karar verecek bir Enver Kozanoğlu gibi vali İlimize gelirde oh çekeriz. Bakın hala Aksaray Valiliği ile İl Genel Meclisi bir yıldır bir kararı dokuzuncu kez kabul edip tekrar Valilik onayına gönderiyor, vali gitti bu sefer vekili diretiyor.

       Kozanoğlu gibi daha sonraki yıllarda Ünal Özgödek gibi bir vali Niğde’ye geldi ama Aksaray-ı ilçe olmasına rağmen hiç ihmal etmediler ve bizlerde hala onları unutamamışız. Böyle valilerimizi özlediğim için şöyle geçmişle bir hasbıhal yapma gereği duydum.