Bir gün önce dostum kardeşim diyenler, ertesi gün seni taş yağmuruna tutuyorlar. Geçtiğimiz hafta Vatandaş Rızalardan birisinin iddialarını kaleme almıştım.

Sonuç Nasrettin Hoca'nın fil hikayesinde başına gelenler gibi olmadı. Vatandaş Rıza'ların hepsi telefonla arayarak benim doğruları yazdığımı söylediler. Hepsine teşekkür ederim ki beni vicdanen rahatlattılar. Tabiki benden Vatandaş Rıza'yı soranlar çok oldu. Fakat Vatandaş Rıza(ları)'yı söyleme gibi bir şey yapmam söz konusu bile değil. Hukukta nasıl gizli tanık varsa, basın ahlakında da gizli kaynak diye bir şey var. Ama sağ olsun yazıdan sonra bir çok Vatandaş Rıza çıkarak, Kara Murat'ın filminde herkesin “ Kara Murat Benim” diye atıldığı gibi, “ Vatandaş Rıza Benim” demeye başladılar. Benim hiçbir kurum yada kişiyle sorunum yok. Kimsenin beni sevmesini istemiyorum, beklemiyorum da. Sadece tek derdim ortada bir eksiklik varsa bunu dile getirmek, çözüm yolunun bulunmasını talep etmek. Bu hafta bir okulumuz haber bültenimizde yeraldı. Bundan önceki haftalarda Cumhuriyet Ortaokulunun ihata duvarlarını dile getirmiştim. Benim sadece derdim bu sorunların yetkililerce giderilmesi. Fakat bizim yetkililerimiz tüm suçu bize yüklüyorlar. Hiçbir kimse çıkıpta sorunu çözme gayretine girmiyorlar. Şimdi yazıda ki Vatandaş Rıza'yı aramanın yerine bu zamana kadar yardım alanlar, almayanlar masaya yatırılıp bir kez daha tartışılsa, eğer sorun varsa giderilse daha iyi olmaz mı? 

Yazımdan sonra bir arkadaşımızın, “iddia etmişler, O zaman Hilmi Yol'un çocuğu hırsızlık yaptı”, diye iddia edildiği zaman Hilmi Yol'un çocuğu hırsız mı oluyor” diye bana tepkisiyle karşılaştım. 

Çok doğru hırsız olmuyor. Ama ben bu iddiayı atanı sorgulamadan önce, “Neden Hilmi Yol'un çocuğu dediler de başkası demediler” diye önce kendimi ve çocuğumu sorgularım.