Hakikaten milli heyecanı özlemişiz. İnsan Honduras’ın bile Güney Afrika’ya gideceğini düşününce üzülüyor.

Oyuncularımıza tek tek baktığımızda oldukça yetenekli futbolcular ama takım olmayı beceremiyoruz işte, bunun neticesi de bir yerlere varamıyoruz.

Her zaman kendimizi bir şey sanıp havalanıyoruz ya!

Türküz biz yaparız diyoruz birileri de bizi pohpohlayınca olduk sanıyoruz.

Yıllar önce İstanbul’a İngilizlerin gelip ‘Türkler çok güçlü çekiniyoruz’ deyip sahaya çıktıklarında sekiz atıp gittikleri gibi geçen günde ümit millileri izledim. Eğer geleceğin A milli takımıysa vay halimize bir tane bile parmakla göstereceğiniz oyuncu yok.

Murat Ceylanların İsmail Köybaşıların olduğu takım bir de bu sonra vay efendim yetmiş milyonluk ülkede niye topçu çıkmaz?

Eskiden mahallede top oynayan çocuklardan yıldızlar çıkardı ama yıldızdı tabi, şimdi eskiye oranla daha iyi şartlar ama topçu yok.

Sergen’in bir cümlesi vardı ‘benim zamanımda benden daha yetenekli arkadaşlarım vardı alt yapıda ama hiçbiri a takımda yok.’

Aslında bu ülkenin durumuyla doğru orantı da bir şey, diğer alanlarda olduğu gibi sporda da alt yapısı bozuk.

İnsanlar karınlarını doyurma mücadelesi içinde o zaman o çocuklar evlerine bakmak zorundaydı. Bunun neticesinde futboldan veya spordan mecburen kopuyorlardı yada kopartılıyorlardı. Şimdi herkes çocuğum futbolcu olsun diye okullara gönderiyorlar niye iyi para varda ondan.

Sonuç

 hayatında topa vurmasını bilmeyen çocuklarla dolu okullar oradan yetenek mi çıkar? Bu konu hakkında daha çok şey yazılır aslında zamanla bunlara değineceğim.

Çocuk başarılı olduğu alana yönlendirilecek belki ressam olacak çocuk, futbolcu değil bilmem anlatabildim mi?

EĞİTİM EFENDİM