Geçtiğimiz hafta üniversitede okuyan ve maddi durumu zayıf öğrencilerimizin sıkıntılarını dile getiren bir haber yayınlamıştık. Haber aynı zamanda gazetemizin sitesi olan www.haberfark.net'te de yayına verildi. Haber için değişik yorumlar yapılmış. Haber nerdeyse  en çok okunan haberler arasına yerleşmeyi başarmış. Habere öyle ilginç yorumlar yapılmış ki, ikisi çok dikkatimi çekti. Birisi, “hiç güleceğim yoktu ha ha ha :) eskilliler mi okuyanlara burs verecek. köstek olmasınlar onlara yine iyi. adamlar okuyanları terörist zannediyor :)”, diğeri ise “bir hafta 168 saat okuldaki ders ise 18 saat geriye kalıyor 150 saat öğrenciler bu 150 saatin 30 saati çalışabilecekleri part time ış bulsun haftada 30 saat çalışma günde 5 saat eder pazar günüde tatil olur”. 

Değerli okurlar; Size kısa bir hikaye anlatayım. Hikaye dedimse gerçek olanından, bizzat benim yaşadığım hikaye.

Yıl 1999 Niğde Üniversitesi MYO İnşaat bölümü ikinci öğretimde eğitim görüyorum. Zar zor şartlarda kazanılmış bir iki yıllık okul. Acaba bir mühendisin yanında iş bulabilirmiyiz umudunun yanı sıra, etraftan gelen “en azından üniversite mezunu olursun” tavsiyeleri teşvik ediyor okula kayıt yaptırmam için. Şartlar zor, öyle ki 4 arkadaş birlikte bir evde kalıyoruz. Söz konusu öğrenci oldumu ev bulmak zor bulsan da biraz daha pahalı oluyor normal aileye nazaran. Ama çaresizlik bir kere yola çıktık. Okul ikinci öğretim olduğu için eğitim akşam saat 5’ten sonra veriliyor. Bu bir artı sayılır, çünkü en azından boş kalan zamanımızda çalışabileceğiz. Aynı bölüm bir üst sınıfta okuyan arkadaşın yardımıyla o zamanlar yeni yeni meşhur olan PVC fabrikasına bilgisayarda çizim için işe başladık. İlk başta bilgisayara uzak olsakta kısa zamanda işin basit yönlerini öğrenmeyi başardık.  Ev kirası kişi başı 20 milyon lira. Buna ek olarak ayda ortalama kişi başı  10 milyon lira mutfak masrafları, ev olurda elektrik olmaz mı? 1 milyon lirada elektrik parası. Bunun yanında 3 kilometre yürüyemediğimiz soğuk havalar içinde aylık 2 milyon lira minibüs parası. Ufak tefek harcama derken 4 milyonda cep harçlığı toplam bizim İnşaat tekniker öğrencisinin harcaması 37 milyon lira etti.

Belki bu rakamlar şimdilerde komik gelebilir ama 1999 yılında büyük paraydı. Bizim tekniker çalıştığı iş yerinden haftada 5 milyon lira para alıyor ayda 20 milyon lira ediyor.  Geriye kaldı 17 milyon lira. Fakir bir babanın bu parayı bularak göndermesi imkansız. Ne yazık ki okul ikinci yılında son buluyor. Dün haberlerde yaz tatilinde inşaatlarda çalışan bir öğrencinin kaza haberi çıktı. Okuyabilmek için inşaatta çalışan öğrencimiz artık yaşamıyor. Öğrencilerin çalışmaları çözüm değil. Çözüm maddi durumu iyi olan vatandaşların burs vermeleridir.

Zaten Türk milleti yıllarca bir birine yardım ve dayanışma sayesinde adından söz ettirmektedir. Eminim ki ilçemizin maddi durumu iyi vatandaşları öğrencilerimize burs vermekte cömert davranacaklardır.