HAL BU HALDİR!

Omzumda kırıldı taştan seneler

Taşıya taşıya, yoruldum emmi!

Ben aynı ben, değişen bahaneler,

Yaşaya yaşaya, yoruldum emmi!

Bellidir kul denen ‘’cihana sürgün’’,

Ne saadet bilir, ne bir tek hür gün.

Gülmeyi, kötü avrat gibi her gün

Boşaya boşaya, yoruldum emmi!

Az biraz tanırım, kendim deneni

Tatmadım hayatta kolay yeneni

Ömür bağına, mutsuzluk dikeni

Döşeye döşeye, yoruldum emmi!

Benden sor, kaderin, geçmez kışını

Tufanla doldurur, bahar düşünü,

‘’Rahmet var!’’ diye, toprağın döşünü

Kaşıya kaşıya, yoruldum emmi!

Dinmez olunca, bahtın karanlığı

Yaktım, boşaldı, umut samanlığı,

Hayat için gün denen aydınlığı

Işıya ışıya, yoruldum emmi!

Yaşlandım yelkovanın gölgesinde,

Gam hediye, vuslat elbisesinde,

Hüsran taştım, gönül meyhanesinde

Kadehe şişeye, yoruldum emmi!