Dünya hayatı, geçici bir yolculuktur. İnsanoğlu, bu dünyaya imtihan edilmek üzere gönderilmiştir. Yaratılışın asıl gayesi, Allah’a (c.c.) kulluk etmektir. Bu nedenle mümin, hayatının her anında bu bilinci taşımalı, ibadetlerini yerine getirerek kulluk görevini unutmamalıdır.

Kur’an-ı Kerim’de bu hakikat şöyle ifade edilir:
“Ben cinleri ve insanları, ancak bana kulluk etsinler diye yarattım.” (Zâriyât Sûresi, 56)
“O ki, hanginizin daha güzel davranacağını sınamak için ölümü ve hayatı yaratmıştır. O, mutlak galiptir, çok bağışlayıcıdır.” (Mülk Sûresi, 2)

Hayat anlamsız bir var oluş olmadığı gibi, ölüm de yok oluş değildir. Hayat hayırlı işler yapma fırsatıdır, ölüm ise bu faaliyetlerin karşılığını göreceğimiz ebedî hayatın başlangıcıdır.

Peygamber Efendimiz Hz. Muhammed (s.a.s.) buyurmuştur:
“Akıllı kişi, nefsini hesaba çeken ve ölümden sonrası için çalışan, aciz kimse ise nefsinin arzularına tâbi olandır.” (Tirmizi, Kıyamet 26; İbn Mace, Zühd 31)

Bu hadis, müminin sürekli olarak nefs muhasebesi yapması gerektiğini açıkça ortaya koyar. Her insan, ölmeden önce kendini sorgulamalı, günahlarından tövbe etmeli, salih amellerle ahiretine yatırım yapmalıdır.

Bir başka hadis-i şerifte ise şöyle buyrulur:
“İnsanoğlu beş şeyden hesaba çekilmedikçe kıyamet günü hiçbir yere hareket etmeyecektir: Ömrünü nerede ve nasıl tükettiğinden, gençliğini nerede harcadığından, malını nereden kazanıp nereye harcadığından, öğrendiği bilgilerle amel edip etmediğinden.” (Tirmizi, Kıyamet 1)

Hayatın her anı bir imtihandır. Kimi zaman mal, kimi zaman fakirlik, hastalık, korku ya da kayıplar bu imtihanların parçasıdır. Mümin, başına gelen olumsuzluklara sabredip, sahip olduğu nimetlere şükrettiğinde, bu dünya imtihanını başarıyla geçer.

Hz. Ömer (r.a.) her akşam kendisini hesaba çeker, “Bugün Allah rızası için ne yaptın?” derdi. Bizler de her günün sonunda kendimizi sorgulamalı, yanlışlarımızdan dönmeli, Allah’a yönelmeliyiz.

İnsanın en büyük düşmanları nefs ve şeytandır. Müslüman, nefsini terbiye ederek manevi olgunluk basamaklarını tırmanmalıdır: Nefs-i Emmare (kötülüğü emreden nefis), Nefs-i Levvame (pişman olan nefis), Nefs-i Mülhime (ilham alan nefis), Nefs-i Mutmainne (huzura ermiş nefis), Nefs-i Râziye ve Mardiyye (Allah’tan razı olan ve Allah’ın razı olduğu nefis), Nefs-i Kâmile (olgun nefis).

Gerçek mümin, Nefs-i Mutmainne derecesine ulaşmaya çalışmalı, kulluk bilinciyle Rabbine yönelmelidir.

Dünya, bir imtihan yeridir. Mümin, her an Allah’ın huzurunda olduğunu bilerek yaşamalıdır. Ölmeden önce ölmek, yani nefsini terbiye edip Allah’a yönelmek, bu imtihanı kazanmanın anahtarıdır.

Kendimiz, ailemiz ve tüm insanlık için faydalı işler yaparak, helal dairesinde yaşayıp dünya imtihanını başarıyla tamamlayanlardan olalım. Rabbim bizleri cennetle mükâfatlandırdığı kullarından eylesin. Âmin.