GEÇMİŞ’TEN, DAİMİ GEÇMİŞ’E!

Geçmişinizin geçmediği kimi yerler vardır. Mahşer günü filan hemen aklınıza gelmesin. Şurada, dünyalık şeylerden bahsedeceğiz. Bu yüzden fazla uzaklarda aramayın, başlık cümlemle düşünmenizi istediğim şeyi.

İki tepecikten oluşur, her insanoğlunun geçmişi. Bir yanı iyi ise, bir yanı kötü günler, anlar, yıllar, anılar ile doludur. Ben oldum olası iyi bir insandım, karıncayı bile incitmedim, kul hakkına el sürmedim diyenleri olsa da insanlar arasında, genellikle, yalanla örülü bir geçmişle söylerler bunu ve bunun gibilerini.

İyileri elbette bu konuda tenzih ederiz ama maalesef ki devrin en azgını, şeytanın ve kölelerinin en kuvvetli olduğu bu devirde, o en masum, o en iyilerinde bile, sözünü ettiğimiz o tepeleri, ‘’Peygamber görmüş günahkar Arap çölüne’’ çevirecek kadar, kusur ve hata vardır. Unutulmuş da olabilir, hatırlanmak istenmiyor da. Ama mutlaka vardır, büyük ya da küçük bir tutam, kadı kızı kusuru. Bu elbette gün gibi aşikârdır.

Geçmişin iki yakası, malum, insanın beyninin ortasındaki çukurun sağında ve solunda kalan iki dağ kıvrımları gibidir. Ya iyidir kıvrımlarınız, ya kötü. Ya ikisiyle hükmedersiniz hayatınıza, ya sadece iyi olanıyla, ya da kötü olanıyla…

Geçmiş, kafatasınızın içerisinde taşıdığınız iki yakalı bir bavul gibidir. İstediğiniz yahut istemediğiniz zamanlarda kendiliğinden, önünüze kendisini açabilir. İki yakası ne kadar birbiriyle çelişmeden, ortaklaşa, uyumlu çalışırsa, geleceğiniz de geçmişinize bağlı olarak o kadar parlak, temiz günlere veya karanlığa, o kadar pis günlere gebedir.

Belki çok zamanınız da yoktur hayat denen bu rüyada. Olsun, geçmiş ardınıza dönüp baktığınızda görebildiğiniz onlarca saat, onlarca gün, onlarca yıl dahi olsa, aldığınız ilk soluğun, attığınız ilk bakışın ardından, artık son nefesinize, son bakışınıza kadar yalnızca size ait, bir GEÇMİŞ’tir. Ama kısa, ama uzun. Geçmiş, her ademoğlunun, omzunda mecburi taşıdığı ağır bir yüktür.

Geriye dönüp baktığınızda belki de en çok söylediğiniz şey: ‘’Ne öldüm, viranımdan, ne gömüldüm tufanımdan. Aslı astarı, her insanın başına gelen, birçok sarsıntıydı beni de bezdiren, bu canımdan… Bu da, böyle bir kenara yazıla!’’

Ta ki, nihai son, aslında her şeyi, ‘’daimi geçmiş’’te bırakana dek!