İSTANBUL, YA SEN ÇAĞIR?

Yüreğimi, büsbütün bulutlarla doldurup, Üsküdar’ın yokuşlarından iniyorum aşağı. Bir öğle vakti... İçim, O’na kavuşmanın verdiği huzur ile… O’nu bulmanın sevinci ile doludur. Vuslat yangını bu mudur?

Akşam, akşam olmayı bilmiyor; sabah, sabah olmayı, bu şehirde, O’nu göreli… Kalbim çarpıyor ama boşuna. Attığından haberi bile yok, soluk alıp veriyor. Soluk verip gam alıyor ruhum. O’nun gülüşlerine, teslim oldu olalı… Ellerim her an terliyor. Yüzümde, çocukların oyun galibiyetleri sonrası attığı o mağrur bakışlar. Bakıyorum, insanların yüzlerine, yüzlerine… Haykırıyor içim, sanki yüzyıllık bir bekleyişten sonra kavuştuğu bir gemiye, sesini duyurmak istermiş gibi: ‘’Benim, bir sevdiğim var/ dört yanım bahar/ kuşlar, martılar, kediler… / benim bir sevdiğim var / açsın iğdeler, akasyalar… / koksun al güller, pembe güller, ak güller… Benim bir sevdiceğim var! ‘’

Galata Kulesi’nin, binlerce yıldır sevdiği Kız Kulesi’ni, sadece gözleriyle uzaktan seyir ediyor olması düşüyor aklıma, kıyılarına indiğimde, Üsküdar’ın denizini seyre daldığımda… Aklım, aramızdaki onca mesafede, erişilmez o uzaklığın sancısındayken; gönlüm, kalesinin kapılarını gülüşüyle bile kolayca açabilen o suretin gönlünde, kendisine özge bir yer bulabilmenin sevincinde. ‘’ Olur mu, acaba?’’ diyor, aklım. ‘’Olmaz mı, acaba? Bir düş, ne kadar gerçek olur ki?’’ diyor. ‘’Galata Kulesi gibi, sadece seyretmekle mi kalacağım, sırf benim için yaratılmış olanı?’’ diyor…

Kıyıya yakın geçen bir arabada, Ferdi Baba’nın eski bir şarkısı yankılanıyor. Yüzümde taze sakallarımla, deli dolu bir gençken izlediğim bir filminde, çığlıklarıyla haykırıyordu yine böyle, Ferdi Tayfur, benim şimdi, şu an yanımda olsa, O’na söyleyeceklerimi: ‘’Bir adım atıp da, gelme sevgilim! Yoluna, ömrümü sermezsem eğer… Sermezsem eğer! Bir tek ümit olsun, verme, istersem! Seni senden de çok, sevmezsem eğer… Sevmezsem eğer!’’

Boğazı seyrettikçe, haykırıyor içim, İstanbul’a: ‘’Ya sen çağır O’nu, gelsin, ey İstanbul! Ya ben gidip, Timur gibi, viran edeceğim ülkesini. Ne olur bana bırakma! Söyle sen, kendi gelsin! Ne de olsa, elçi sensin!’’

Tahtıyla, saltanatıyla gelsin, teslim alsın kalelerimi. Askerlerim bekleşir eteklerinin kıyılarında. Emreylesin, dirimi, ölümü… Hükümranlığını bende sürsün, obalarını düzlüklerimde kursun, bin yıllık kölesi etsin ruhumu. Devşirsin göğümü, bulutumu, yağmurumu, gökkuşağımı… Alsın vergilerini dudaklarımdan, yanaklarımdan, boynumdan, ellerimden, avcumdan… Ödeyeyim benden istediği haracımı, O’na duyduğum özlemle, yüzünü seyretmelerimle, gülüşünü resmetmelerimle, ismini zikretmelerimle…

İstanbul, ya sen çağır, gelsin O! Ya ben gidip kuşatacağım, kül edeceğim, Efrasiyab gibi, kendi başkentimi. Ne olur bana bırakma! Sen söyle, zevali olmaz sana! Kem söz etmez, küsmez o!

İstanbul, ya sen çağır, gelsin O! Ya ben?!?!

Sesiyle, gülüşleriyle, ağzının içiyle gelsin, gözlerinin ışıldayan feriyle gelsin, parmaklarının ucuyla, kulaklarının ucuyla, avcunun şebnemiyle, çiğiyle gelsin, kızıl saçlarıyla, incecik beliyle gelsin… Dualarıyla, dilekleriyle, bir Sultan gibi istekleriyle gelsin… Nehirlerimi ayakucuna yığayım, serinlesin sularımda. Dağlarım omuzlarında konaklansın, gül sırtını bana yaslasın, boynuna boynumu dayayayım, dâr ağacım olsun, nar ağacım olsun, hâr ağacım olsun, yâr, tek ağacım olsun… Gelsin de, ne olursa olsun!

Bir Üsküdar vapuru gibi, kalkıyorum yalnızlığımdan, Kaderin eteklerimdeki bütün kumunu, onunla gezindiğim karşı kıyılara savurarak. Örtsün istiyorum biraz, ben onu yeniden düşünene dek, ona olan özlemimin izlerini...

Örtsün, kimseler bilmesin istiyorum. Ne de olsa akşamleyin, özlemle resmine sarılıp, ardı sıra gözlerimden boşaltacağım sular, tertemiz yıkayıp çiçeklendirecek, diriltiverecek, O’nun bu şehirdeki ayak izlerini…