SEYYÂR'E

...

… Karabaşsa karabaş, arabaysa seyyar araba, oğlansa oğlan, kızsa kız, ad koymasan n’olur, koysana sıradan bişi, adını, nolur, küserler mi, yüzüne mi bakmazlar? Allah Allah!

Halil’in Emine, öbür Emine gibi Hacer’e de benzemez. Hacer de Emine’lere. Hacer, film izler ama asla bahsetmez, şöyleydi böyleydiler demez, özenmez. Halil de, hiçbirine benzemez. Televizyonu izler ama karşısında açtılar diye boş boş bakar. Üstelik şu da var. Hiçbir lafını tam tutturup birbirine uyduramaz. Öyle havada kala kalır sık sık sonu. Ben umursamam aslında bu huyunu. ( Ama çok patavatsız bu, bak işte Osman, gene sordurdu sana az önce, İstanbul’u.) Ben anlarım, (bağlayamasa da sözün sonunu) gereksiz insan Kıypık Halil’i. Her işten kaytarmasa adı Kıypık da olmazdı zaten. Hangi işe gitmeye yeltensen onunla, bir bahanesi vardır hep. En gülüncü, hani Çizziya, (Mahallenin kasabıdır, yoksul geldiğinde, eti alır, Ziya ağbi, çiz deftere, denk gelir illa bir yere! Diye diye alırdı veresiyeyi. Günden güne ilk o kaldı ağızlarda, Çizziya. Sonraları borcunu ödemeye gelen oldu mu da, kapıdan giren haykırırdı, Çizziya, kalmasın satır, para konuşur, para anlatır! Diye. Çizziya’nın yüzü güler, veresiye çizdiğine değerdi. Varsın değsin. İyi adamdır ne de olsa.)

İşte o Ziya, karısı Neriman’ı kaçırmadan Halil’e gidip, bana motorla yardım et, der. Bu akşam al bizi, götür Nevşehir’e, Hacı Murad’a bırak der. Köylüsüdür Ziya, Halil’in, yediği içtiği ayrı gitmezdi, hâlâ da gitmez, burda da aynı mahallede otururlar şimdi. Ama kaypak ya Halil, her zaman ki gibi başıma bişey gelir korkusu, Jandarma gelir alır, dama düşerim korkusuyla sıralamış, akşama motoru Güdük Ibram’a verecem. Taş getirecekmiş. Evvelden söz verdim. Ben de yazıya, tarla sulamaya gidecem birazdan, kurudu, çürüdü tarladakiler. Hazırlanıyordum valla. Birkaç gün sonra yapsak ya şu işi? der. (Şu Güdüklerin İbrahim’in, soyadı İnciöz’dür, o doğduğu zaman ki bir nüfus memuru da, kaypak çıkmış Kıypık Halil gibi. Bir seferlik emminin dediği gibi Ibram yazıyım, bir bakalım ne olacak? Nasılsa birine okutur, düzeltmeye getirirler, hallederiz kâğıdı, demiş. Kahvede Ibram’ın babası, yeri gelip bir gösterdiğinde oğlunun kimliğini, bir okuryazardan kimlikte yazanın doğrusunu öğrenmiş, içi yanmış yanmaya ama erinmiş, bir daha da ölsem gitmem demiş, yenisini çıkarmaya. Ee, kolay mı, devlet kapısı, efe püfe, ota boka gidilmez, halına bakmaz atarlar dama, sen devleti mi beğenmiyon, sen bizim koyduğumuz ismi mi beğenmiyon, verdiğimiz kimliği mi, kendine gel babalık, der atarlar altı ay, görürsün nikâhını ebenin. İstemem, kalsın böyle Ibram ya da İbram, hem ne var kısa kısa çağırıyoz işte, demiş, o gün bugündür İnciöz’ler güdük boylu İbram ismi gibi Güdük lakabıyla dolaşırlar. İbram ise isminden mülhem, mahallenin ilk resmi kısaltılmış isim kullananıdır kendisi, diğerlerinin ki halkın payesiyle alınmıştır) Velhasıl, Çizziya anlar kaypağın durumu, karısını taksici İzzet’le yüklü bir paraya anlaşır da, kaçırır. Ama Halil de kurtulamaz onun ağzından. Tüysüz Halil, olur Kaypak Halil, her anıldığında. Önceleri Kaypak dedi mahalleli ama sonraları baktı ki, adam kaypaklıktan da gocunmuyor. Sonra yine Çizziya’nın aklıyla başardılar kızdırmayı. Kıypık! Deyince hem kaypak hem de işe yaramaz, kıytırık mıytırık gibi bir anlama geliyor, diye benimsediler. Beğendi bunu tüm mahalleli. Camdan bile görseler, nereye la Kıypık? demeden bırakmaz oldular Halil’i.

(devam edecek)